Pomarine Skua, Pomarine Skua! schalde het over de zodiac. Een Middelste Jager stoof voorbij, haalde even uit naar een Geelpootmeeuw, maar vloog door. Onze kapitein, een kleine maar stevige Portugees, begreep dat dit zijn kans was om alsnog een glimlach op onze gezichten te toveren. De ochtend was bij lange na niet vergelijkbaar met gisteren, toen we tientallen Stormvogeltjes rond de boot hadden, Grote en Kuhls Pijlstormvogels om onze oren vlogen, Vale Pijlstormvogels met enige regelmaat voorbijkwamen en bovendien zowel Gewone Dolfijnen als Tuimelaars zich vlak bij onze zodiac meldden. Uiteraard zaten wij deze tweede dag van onze vierdaagse trip naar Sagres ook verwachtingsvol te kijken of de zeevogels ten zuidwesten van het zuidwestelijkste puntje van het vaste land van Europa ons opnieuw lieten duizelen. Hij bedacht zich geen moment en stuurde achter de jager aan. Snel greep iedereen de beugel van het zitje voor zich vast. Stuiterend over de golven schoten we met zo'n 60 km/u over de Atlantische Oceaan! De jager liet zich enigszins inhalen, maar als we vaart minderden voor een foto was ie toch ook weer heel snel veel verder. Vol gas maar weer en ik voelde de vastberadenheid van de kapitein. Hij gunde ons dit heel erg. Enkele pogingen later hadden de meesten van ons wel een plaatje, al blijft het moeilijk om vanuit een stuiterende zodiac een Middelste Jager op de foto te zetten. "In the end, they always win", verzuchtte de kapitein. Gelukkig maar...
