Het was afgelopen najaar, maar de plaatjes die ik toen maakte schoten onmiddellijk door mijn hoofd
toen ik vandaag hoorde over het overlijden van rocklegende David Bowie. "The greatest thing you'll ever learn, is just to love and be loved in return". Waanzinnige tekst van eden ahbez, maar vooral ook groots in de vertolking van Bowie. Deze tekst zegt eigenlijk alles. De rest is allemaal overbodig.
Mijn zoon Gideon (toen nog maar 2 jaar oud) zag voor het eerst een dood vogeltje. Een Goudhaantje nota bene. Een vriend van ons had het piepkleine vogeltje bij me gebracht. Het was bij hem tegen het raam gevlogen en had versuft op het terras gezeten als een iets te gemakkelijke prooi voor de buurtkat, dus had hij besloten het in een doos te doen en bij mij af te geven. Het beestje was duidelijk geen knip voor z'n snavel meer waard. Nu ben ik natuurlijk geen dierenarts, dus ik belde even kort met Ecomare om te vragen wat ik er mee zou doen. "Even laten bijkomen en tegen het einde van de middag kijken of ie weer wil vliegen buiten", luidde het advies van de dierverzorgster. Dus met een doek over de bak in een hoekje gezet. Toen de kinderen thuiskwamen maakte ik de klassieke beginnersfout om ze zich te laten verheugen op het vrijlaten van een vogeltje. Vol verwachting gluurden ze in de bak, maar tot mijn schrik lag het arme drommeltje op z'n rug met de pootjes omhoog. Gideon, natuurliefhebber in de dop en op dat moment geschminkt als leeuw, was er erg verdrietig van, maar was tegelijkertijd ook zó ongelooflijk onder de indruk van het feit dat hij eindelijk eens een vogeltje vast kon houden, dat ie het bijna niet meer los wilde laten. Zijn vraag: "Wanneer gaat ie nu weer vliegen, papa?" kon ik niet bevredigend beantwoorden en een dikke traan rolde over zijn wangen.
Is het toeval dat hij Gideon Fin David heet? We zullen je missen, David Bowie...
