Ken je dat gevoel? Dat iedere vogel die je ziet waarschijnlijk een nieuwe soort is en dat je geen idee hebt waar je moet beginnen met bladeren in een absurd dik vogelboek met tientallen soortgroepen waar je nog nooit ook maar één soort van hebt gezien. Totale chaos. Overal zijn vogels en iedere vogel die je ziet is nieuw.
Het is me wel eens eerder gebeurd. Bijvoorbeeld toen ik naar Australië reisde. Voor mij toen een totaal nieuw werelddeel en mijn voorbereidingstijd was minimaal, want ik had net twee weken eerder gehoord dat ik daar heen moest. Natuurlijk had ik vooraf een vogelgids gekocht en natuurlijk had ik die vaak doorgebladerd en bestudeerd, maar de eerste momenten, de eerste dag misschien, zit je in een soort allesomvattende paniek die pas afzwakt als je de meestvoorkomende soorten een paar keer gezien hebt en hier en daar wat leuke soorten op naam hebt weten te brengen. Oké, daar gaat het hier over. Die soort zit daar, die soort daar en dat soort beestjes zit kennelijk graag daar. Oké. Pfoeh. Rust. En vanuit die rust kun je dan verder gaan kijken, andere biotopen gaan bezoeken, tripjes maken en langzamerhand raak je vertrouwd met de algemene soorten en heb je van de diverse soortgroepen wel één of enkele vertegenwoordigers gedetermineerd, waardoor het allemaal ook wat vlugger gaat.
Tegelijkertijd is het een formidabele ervaring! Tientallen nieuwe soorten op een dag! Zulke dagen heb je feitelijk niet zo heel vaak in je leven. De één misschien wat meer dan de ander, maar het blijven feestdagen. En zeker in Peru was de ene soort nog mooier dan de andere. Van de fantastische Cock-of-the-Rock tot de veelkleurige tanagers, van de piepkleine kolibries tot de veelkleurige papegaaien en parkieten. Mijn mond viel regelmatig open van verbazing over wéér een schitterende soort. En nog voordat ik was uitgekeken diende een volgende zich alweer aan. Niet bij te houden, maar dit mag nog wel even duren. Happy thank you more please!
